Waarom de huidige reguliere psychotherapie niet werkt bij eetstoornissen….
Er gebeuren bijzondere dingen met mij en mijn praktijk. Mijn doel was eerst zo breed mogelijk mensen te helpen. Het gekke is echter dat er ergens anders besloten is, dat ik mijn doelgroep toch kleiner moet maken. Ergens heb ik dit in de energie gezet, en zie, mijn doelgroep verkleind zich. De doelgroep richt zich op wat de huidige psychopathologie als eetstoornis omschrijft. Ik ontmoet mensen die er met mij over willen praten, die zelfs om opmerkingen van mij therapie bij me willen volgen. Het voelt voor mij heel onwennig om hier als autoriteit in gezien te worden. Ik heb er verschillende handboeken over gelezen, dat wel. Maar dat men voor mij als therapeut kiest, ligt misschien in de wijze waarop ik pathologie aanpak.
Laten we de bovenstaande ‘pathologie’ als uitgangspunt nemen in de vergelijking tussen de reguliere ‘schulmedizinische’ aanpak en mijn aanpak.
Eerst de regulier aanpak:
In dit geval kies ik voor de vrouwelijke uitgang van de cliënt, omdat eetstoornissen zich vooral uiten bij vrouwelijke cliënten. Dat schrijft wat gemakkelijker. Waar zij staat kan net zo goed hij gelezen worden.
Voordat een huisarts een eetstoornis diagnosticeert bij een cliënte wordt deze onderworpen aan een uitgebreid lichamelijk onderzoek. Vaak invasief (dat wil zeggen, met slangen door je slokdarm, of via het rectum) om te kijken of er dan werkelijk niets mis is met het spijsverteringstelsel. Als hier dan werkelijk niets gevonden wordt, wordt het afgedaan als psychisch, en wordt je doorgezonden naar een geestelijk gezondheidscentrum alwaar je een poosje op de wachtlijst komt te staan. Dan volgt een intake gesprek met een hulpje van de psycholoog. Na de intake volgt een tijd later het verdere gesprek.
Naar aanleiding van de gesprekken wordt een behandelplan opgesteld met eetlijsten, voedselwegingen, lichaamswegingen etc. etc. Alles moet bijgehouden worden. Hoe vaak men eet, hoe vaak men over geeft, of men laxeert, hoeveel men beweegt. Het hele leven van de patiënte wordt opgebouwd rondom haar eten, en alles wat er mee te maken heeft.
Nu stel ik me voor dat ik een cliënte met eetstoornis ben. Datgene waar ik eigenlijk de gehele dag Niet aan wil denken, wordt ik toe gedwongen Wel aan te denken. Mijzelf en iedere andere recalcitrante puber kennende doe ik dus juist niet. Geen effect dus.
Hoe dan wel? Dan kom ik bij mijn eigen (alternatieve) aanpak.
Wanneer er een cliënte in mijn praktijk komt ga ik er van uit dat deze een probleem heeft. Let wel ZIJ!!! Niet de moeder, niet de vrouw, vader, vriend of vriendin. En van dit probleem wil die cliënt van af. Dit willen is de allereerste stap. Wanneer de cliënt niet wil, is de basis voor de therapie niet legitiem.
Dan ga ik vragen waar de cliënt vanaf wil. Dit antwoord is de eerste poot van het proces. Dan vraag ik wat ze graag zou willen bereiken. Dit is de tweede poot van het proces.
Dan is er nog een derde poot. Deze derde poot is de belangrijkste. Dit is de poot van ziektewinst. Wat levert de eetstoornis de cliënte op? Wat kan ze wel doen, omdat ze juist deze eetstoornis heeft? Wanneer deze poot niet goed uitgevraagd wordt, zal het probleem altijd terug komen. Hier is het belangrijk dat het gedrag wat verstorend is, in dit geval de eetstoornis, vervangen wordt door een ander gedrag, wat de behoefte aan het ‘slechte gedrag’ wegneemt. Wanneer dit goed aangeleerd is, kan het andere gedrag niet meer terug komen.
In dit proces zit ook de reden verborgen waarom vroeger dit gedrag aangeleerd is. Want, laten we eerlijk zijn, het gedrag van een eetstoornis is geen gebruikelijke vorm om met bepaalde problemen om te gaan. Dus, hier gaan we op zoek naar de diepere oorzaak van het ontstaan van de eetstoornis. En hier kom je vaak uit bij een trauma. Let wel, dit lijkt groot, maar wat voor een volwassen mens een klein probleempje lijkt, kan voor een kind heel traumatisch zijn. Hier wordt het probleem aangepakt met een brede range aan technieken, waardoor de lading van dit trauma afgenomen wordt, waardoor er directe verbeteringen voordoen in het dagelijkse leven van de cliënt. Ik maak daarbij nog eens het onderscheid door de cliënt letterlijk te laten voelen wat er gebeurd door psychomotorische dynamiek.
Wanneer de cliënte last heeft van een eetstoornis, is vaak de hele verhouding tot het lichaam verstoord. Deze zal voorzichtig hersteld moeten worden, door de cliënt het gehele lichaam weer te laten ervaren doormiddel van massages en andere lichaamstherapie. Uit wetenschappelijk onderzoek is ook werkelijk gebleken dat cliënten met een eetstoornis die gemasseerd worden aanmerkelijk sneller herstellen. (Field, T., Schandberg, s, Kuhn, C, e.a. (1998) Bulimic adolescents benefit from massage therapy, adolescence, 33, 555- 563). Het brengt de cliënte weer op een liefdevolle, zachte wijze terug bij haar lichaam.
Verder werk ik ook met lichaamsgerichte opdrachten, die de cliënt wel dichter bij haar lichaam, maar niet dichter bij symptomen van haar problematiek brengen. Opvallend is ook, dat vaak na de eerste sessie al veranderingen zichtbaar worden. Het zou mooi zijn dat er op deze wijze een methodische integrale aanpak gerealiseerd zou worden. Binnen deze aanpak staan de wensen constant centraal, en wordt de cliënte van hart tot hart, in alle wederzijdse kwetsbaarheid geholpen.
Wanneer je wilt weten welke technieken hanteer, kijk dan op:
Praktijk VRIJ!!! – De therapieen
Praktijk VRIJ!!! – Uitleg therapieen
© Evert Kruijt, 2013
Recente reacties